 |
| "Portrait of Lucian Freud on Orange Couch" by Francis Bacon |
ผมฝันถึงมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝันเหรอ ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่า มันเป็นฝันในความหมายของเหตุการณ์ที่ผมไม่ได้เข้าไปมีส่วนกำหนด "ฝัน"ในความเข้าใจทั่วไปของคนอื่น หรือว่าเป็นผลของความปรารถนาที่ต้องการเป็นผู้กำหนดมันด้วยตัวของผมเองกันแน่
ช่วงต่อระหว่างฝันกับความจริงเป็นช่วงที่วิกฤติที่สุด... สีขาวที่สาดจ้านั่นถูกแสงสีดำทมึนเข้าจู่โจม ผมรู้ว่ามันต้องออกมาในที่สุด ในเสี้ยววินาทีใดวินาทีหนึ่งต่อจากนี้ ร่างกายผมไม่เคยชินกับมันซะที แต่ประสบการณ์สอนให้มันรับมือแบบอัตโนมัติ แบบทันท่วงที ในไม่ถึงวินาทีหัวกับเท้าของผมจะสัมผัสกันต่อเป็นวงกลม...กิ้งกือ ภาพของกิ้งกือสีแดงในวัยเด็กจะแทรกเข้ามาเสมอ... ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงฝังใจกับมันนัก ผมว่ามันเป็นสุดยอดของรูปแบบของการมีชีวิตอยู่... ผมมักจะทึ่งกับอะไรก็ตามที่เกือบจะเป็นวงกลม วงกลมที่มีรอยแยก วงกลมที่ต่อกันไม่สนิท... ภาพนี้ก็คงเหมือนกัน มีอะไรบางอย่างดึงผมเข้าไปหามัน ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าวงกลมมาเกี่ยวอะไรด้วย
หนึ่งอึดใจผ่านไป... ได้เวลาที่ผมจะต้องจบมันลงซะที ผมก้มลงมองสีดำที่ออกมาจากท้องของผม แสงหรือสสาร หรืออะไรเทือกนั้น ผมไม่สามารถอธิบายได้ คำไหนๆก็ไม่สามารถอธิบายสิ่งนี้ได้ ผมจ้องมองมันโดยไม่กระพริบตา ในความนิ่งสนิท ไร้อารมณ์ มันเคลื่อนไหวเป็นวงกลมช้าๆ หรือเร็วกันแน่ ความเข้าใจเรื่องความช้าเร็วของผมคลาดเคลื่อนเกินกว่าจะบอกได้ วงกลมทึบสีดำที่ยิ่งมองยิ่งไกลออกไป ลึกเข้าไป จนเหมือนกับว่ามันไม่ได้มีอยู่จริงๆ ผมต้องจ้องมัน จ้องดูมันค่อยๆสูบผมหายเข้าไปในนั้น หรือตัวผมเองกันแน่ที่ดูดมันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตัวผม
ผมเรียกมันว่า"ความจริง"ช่วงเวลาหลังจากที่ทุกอย่างมืดลงทันที ทั้งๆที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเป็นคำที่ถูกต้องหรือเปล่า ผู้คนเรียกมันว่าอย่างนั้น แล้วผมจะเรียกมันเป็นอย่างอื่นได้ยังไง
